Gisteravond werd het plan voor vandaag duidelijk: gedurende de nacht komen we aan het einde van de Drake Passage en zetten we koers naar de eerste eilandengroep, net ten noorden van het Antarctische continent. Hoewel deze eilanden niet aan het continent vastzitten, zijn ze wel degelijk onderdeel van Antarctica, net als Texel ook onderdeel van Nederland is. Veel opvarenden waren nog nooit op Antarctica geweest en vooral zij keken uit naar de eerste landing.
Aan het ontbijt kwam de expeditieleider vertellen dat we niet gingen landen (haha 1 april), om kort daarna te vertellen dat we toch gingen. Vroeg ontbijt, en om 10 voor 8 kon iedereen in full battle gear (de kleding die je aandoet tijdens de overtocht naar het land per zodiac) de zodiacs instappen.
Ik blijf het ongelooflijk vinden hoeveel mensen hier onvoorbereid komen, geen goede spullen, geen verwachtingen, maar vooral geen idee van wat te zien of doen. Als je dit soort reizen boekt, mag je toch verwachten dat de touroperator waar men boekt toch wat achtergrondinformatie geeft, maar helaas blijkt dit niet altijd zo te zijn, er liepen zelfs mensen zonder regenkleding rond, zo’n beetje levensbehoefte nummer 1 tijdens een zodiactocht.
Anyway, de landing; nog voordat de eerste groep in de zodiac gestapt was, klonk er al grote opwinding bij de mensen die aan de rand stonden en goed uitzicht hadden. Een Zeeluipaard kwam naar het schip om te kijken wat er allemaal gebeurde in zijn koninkrijk, een prachtige waarneming van een soort die bij veel mensen hoog op de verlanglijst stond.
Eenmaal aan land bij Hannah Point op Livingstone Island volgde de briefing van de expeditieleider, over wat we wel en niet mogen (basically mogen we alleen maar lopen en niets verstoren) en daar gaan we. Vele honderden Gentoo Penguins (Ezelspinguins), iets kleinere aantallen Chinstrap Penguins (Stormbandpinguins), Zuidpoolkippen, Antarctic Shags en Zuidelijke Reuzenstormvogels verwelkomden ons op Antarctica. Eindelijk ook een paar volledig witte Zuidelijke Reuzenstormvogels geziens, met de mooie bijnaam“ White Nelly”, zelfs met nog enkele donsjongen in de straffe wind op het nest.
Een heuveltje over en daar lag de eerste van een stuk of 20 Zeeolifanten te luieren en te stinken in een poeltje met blubber en even verderop als bonus nog een Crabeater Seal (Krabbeneter) op het strand! Iedereen vermaakt zich uiteraard opperbest en veel mensen maken en passant ook nog hun lijst van continenten vol, door voet op Antarctica te zetten. Vele gigabytes aan foto’s worden volgeschoten en even later, als we terug zijn op het schip, zit menigeen zijn foto’s al te vergelijken of bewerken.
De middag brengt ons naar Deception Island, een oude vulkaan die in het verleden is uitgebarsten en waarvan het midden nu een groot meer is. De ingang naar Deception Island gaat door een vrij nauw stukje met steile rotswanden vlakbij de boot. Vandaag stond de wind precies in de doorgang dus niemand waagde zich aan dek tot we weer in de beschutting van de bergen aan de andere kant van de krater waren.
Lang zag het er naar uit dat we niet aan land konden gaan vanwege de wind, maar het weer in Antarctica is erg wisselvallig en dat betekent dus ook dat het de goede kant op kan wisselen, zoals vandaag. Aan land hadden we de keuze tussen een lange wandeling of wat in de buurt van de landingsplek rondhangen. Omdat ik hier al twee keer eerder geweest was, besloot ik bij de landingsplek wat te wandelen en niet de lange wandeling te maken zoals de rest van de groep. Een goede keuze, niet alleen omdat ik met nog een paar andere passagiers een prachtige strandwandeling heb kunnen maken, maar ook omdat wij halverwege een Weddell Zeehond ontdekten, een soort die we tijdens deze reis nog niet eerder hadden gezien.
Via de walkie talkie werden de andere Nederlanders gewaarschuwd zodat zij meteen terug zouden kunnen lopen om het dier te gaan bekijken. Helaas liepen zij inmiddels al flink hoog op de helling van de krater waardoor ze niet zelf terug mochten lopen, maar op de rest van de passagiers moesten wachten. Deze vertraging kostte hen uiteindelijk het zien van de zeehond, maar morgen hebben we nog een goede kans op het zien van deze mooie soort, die een flink stuk groter is dan de zeehonden die wij kennen uit de Noordzee.
Uit de krater, op weg naar het vasteland van Antarctica, zagen we nog een paar Vinvissen en twee Bultruggen. De zee zit hier zo ontzettend vol voedsel dat deze giganten zich er nog even aan tegoed doen, voordat ze naar warme wateren verder noordwaarts vertrekken.
Met een beetje geluk en wat kalmer weer dan nu staan we morgenochtend echt op het continent, iets waar alle passagiers erg naar uitkijken!
Vanaf de Plancius, 60º38” Westerlengte, 62º56” Zuiderbreedte,
Pieter van der Luit
Zelf mee met de Atlantic Odyssey? Kijk hier voor meer informatie.
Liever een vogelcruise dichterbij huis? Kijk dan naar de North Atlantic Odyssey.
Of liever een vogelcruise met miljoenen vogels? Kijk dan naar Birding the Russian Far East.
Vorige blogentry – volgende blogentry