Het is voor mij (en ook voor Marijke, Paul en Frank) de tweede keer dat ik South Georgia bezoek. Ik was hier in 2012 ook. Ook met de Plancius en ook met een Atlantic Odyssey. South Georgia bleek echter toen het einde van die Atlantic Odyssey. Door motorpech mochten wij ruim tien dagen op South Georgia verblijven in afwachting van een ander schip dat ons naar Zuid-Amerika zou repatriëren. Ik herinner mij South Georgia als een ongelooflijk mooi en verrassend groen eiland met een uitbundig dierenleven. Ik voelde mij een (overigens uiterst bevoorrechte) indringer in een gebied dat eigenlijk volledig aan pinguïns, pelsrobben, zeeolifanten en alle andere daar levende dieren toebehoort en ben benieuwd of ik vandaag dat zelfde gevoel zal ervaren.
Als wij rond zeven uur aan dek komen, heeft de kapitein net het anker laten vallen en ligt het schip een 150 meter van de kust bij Salisbury Plain. Helaas is het grauw en mistig en regent het flink maar met de kijker zijn enige koningspinguïns te ontwaren die als oude mannetjes op het strand naar het schip staan te turen. Als de mist iets later wat optrekt, kunnen we ook de er achter liggende, zich tegen een bergwand op slingerende kolonie zien. Het gaat hier om de op een na grootste, zo’n 60.000 broedparen tellende kolonie van South Georgia. Al snel wordt er een zodiac met verkenners op uit gestuurd om na te gaan of de condities gunstig genoeg zijn voor een landing. Nog tijdens het ontbijt krijgen we de mededeling dat dat niet het geval is. Er is teveel swell en zeker met het afgaande tij wordt het te gevaarlijk geacht hier met een grote groep mensen te landen. Het anker wordt opgehaald en even later varen we in zuidoostelijke richting om bij Fortuna Bay ons geluk opnieuw te beproeven.
De tocht naar Fortuna Bay neemt een kleine twee uur in beslag. Helaas blijft het eiland voor het grootste deel in nevelen gehuld maar vlak langs de boot is volop duidelijk hoe rijk het dierenleven hier is. Pinguïns en pelsrobben schieten door het water en grote aantallen witkinstormvogels en reuzenstormvogels en zo nu en dan roetkop- en wenkbrauwalbatrossen scheren langs. Opvallend is het grote aantal Kerguelenstormvogels. In nog geen vijf minuten zien we er 15 langs jakkeren.
De landing op Fortuna Bay blijkt een eitje. Nog geen 15 minuten nadat het anker is gevallen, gaat de eerste zodiac met passagiers naar de wal. De zodiac wordt overigens voorafgegaan door één van de koereigers die de sprong naar de vaste wal maakt. Of het dier daaraan verstandig doet, is nog maar de vraag. Een goede kans dat de bruine jagers er een exotisch hapje in zien. Aan wal worden we opgewacht door een haag van koningspinguïns en een groot aantal, luid roepende pelsrobben.
De wandeling naar de pinguïnkolonie is een kleine kilometer. Ik neem er de tijd voor en ga her en der rustig een tijdje zitten. Twee koningspinguïns zijn toch wel erg geïnteresseerd in het merkwaardige schepsel dat op hun strandje zit en inspecteren met hun snavels nauwgezet mijn laarzen. De kolonie zelf, die zo’n 15.000 broedparen telt, is een kakofonie van geluiden. Luid roepende volwassen vogels en fluitende jongen zitten dicht opeen. Daaromheen strompelen de op het land uiterst onbeholpen reuzenstormvogels en zitten en vliegen de bruine jagers, azend op eieren en jongen. Ook lopen er enkele poolkippen. Bij nadere inspectie van de kolonie ontdek je pinguïns met eieren en pinguïns die nog vrijwel naakte jongen in de broedplooi verborgen houden. Het is inmiddels gaan sneeuwen en dat geeft het hele plaatje nog een extra dimensie.
Rond één uur zijn we op het schip terug. Het anker wordt gelicht en we varen weer terug in noordwestelijke richting om een bezoek te brengen aan Prion Island. Daar broedt nog een aantal reuzenalbatrossen en uiteraard willen we die graag van nabij kijken. Helaas gaat dat feest niet door. De wind trekt behoorlijk aan en nog voordat we Prion Island bereiken, besluit de kapitein het schip te draaien en een beschutte baai op te zoeken om de nacht door te brengen.
Het schrijven van dit blog wordt rond half zes nog wreed verstoord door de melding van een zuidkaper die vlak voor het schip zwemt. Ik hijs mij snel in mijn jas, gordt verrekijker en fototoestel om en haast mij naar het dek. En inderdaad, vlak voor het schip laat een zuidkaper zich een aantal malen goed zien en fotograferen. Een waardige afsluiting van deze dag.
Heb ik deze dag op een zelfde manier ervaren als drie jaar geleden? Absoluut. Opnieuw voelde ik me een indringer in het leefgebied van de dieren hier. En opnieuw heb ik genoten van die dieren en het landschap waar zij in leven. Drie jaar geleden heb ik een unieke ervaring gehad en, hoewel dat strikt genomen niet kan, vandaag had ik die unieke ervaring opnieuw.
Hendrik Jan Dijkerman
South Georgia, Jason Harbour
54.11.938 S, 36.34.358 W
Zelf mee met de Atlantic Odyssey? Kijk hier voor meer informatie.
Liever een vogelcruise met een zeer lage prijs? Kijk dan naar Biskaje Pelagic.
Of liever een vogelcruise dichterbij huis? Kijk dan naar de North Atlantic Odyssey.