Opnieuw varen we door een ‘blauwe woestijn’. Ook het stuk van St Helena naar Ascension is vooral één grote diepe waterbak met weinig vogels en zeezoogdieren. Als ik de ochtend na ons vertrek van St Helena vroeg aan dek verschijn, zijn de eerste dieren die ik zie een tweetal vliegende vissen die hun laatste vlucht hebben gemaakt. Blijkbaar zijn ze ’s nachts aan boord gevlogen en hebben zij geen kans meer gezien weer in zee terecht te komen. Het geeft mij de gelegenheid de beesten van wat dichterbij te bekijken. Op het eerste gezicht zijn het wat gewone vissen, maatje forse haring, met wat lange vinnen. Pas als je die borstvinnen openvouwt, zie je welk een enorme vergroting van oppervlakte er gerealiseerd wordt. Geen wonder dat deze dieren een aardig end weg kunnen zeilen. Ook de sterk verlengde onderkant van de staartvin, waarmee ze zich uit het water slaan, is opmerkelijk. Hun nog levende soortgenoten zie ik met enige regelmaat van het schip wegvluchten. Ik betrap mezelf er op dat ik me bijna elke keer opnieuw moet realiseren dat het geen vogel is die daar vliegt.
Tegen tienen wordt er alarm geslagen. Aan de horizon worden enkele blows gezien. Omdat deze niet zo hoog zijn en schuin vooruit gaan, rijst al snel het vermoeden dat het om potvissen gaat. En dat blijkt het geval. Niet veel later drijven we tussen een zevental potvissen waarvan twee vrouwtjes met elk een kalf redelijk dicht bij de boot komen. Het geheel boven water komen van de staart maakt duidelijk dat één van de vrouwtjes op zeker moment een diepe duik maakt. Het kalf is daartoe nog niet in staat en blijft parallel aan de boot vlak onder water zweven. Bekend is dat moeder en kalf in zo’n situatie geluidscontact onderhouden. Enige minuten later zien we het kalf plots wegzwemmen van de boot naar de plek waar even later het vrouwtje bovenkomt.
De rest van de dag gebeurt er weinig. Er wordt een enkel stormvogeltje waargenomen. Fotografen doen verwoede pogingen een nog betere foto van een vliegende vis te maken, er wordt wat gelezen en er wordt een wasje gedaan. En bij het diner ’s avonds wordt de tweede (de eerste werd tijdens de barbecue verorberd) tonijn geserveerd. Het verhaal gaat dat de kok deze tonijnen op St Helena heeft weten te bemachtigen met het inzetten van een fles wodka.
Ook de tweede dag verloopt vrij rustig. Dat geeft in ieder geval gelegenheid aan de behoorlijk oplopende temperatuur te wennen. Rond negen uur is het in de schaduw al 33 graden.
Een opmerkelijk verschil met de voorgaande dagen betreft de vliegende vissen. Hadden we eerst te maken met (vooral) solitaire vissen die lange glijvluchten maakten, nu zien we soms groepen van wel 100 exemplaren die het schip ontvluchten. Bovendien lijken de vissen kleiner en maken ze beduidend kortere glijvluchten Vermoedelijk hebben we vandaag te maken met een andere soort.
In de ochtend en begin van de middag zien we vrijwel geen vogels. Pas later in de middag ontstaat er wat meer beweging. Er vliegen wat Madeirastormvogeltjes rond en er worden enkele groepjes vale stormvogeltjes ontdekt. Tegen zessen, net nadat we ons op het bovendek aan ijs en punch hebben mogen laven, vliegt de eerste kleinste jager langs de boot. Een teken dat we het noordelijk halfrond beginnen te naderen.
In de loop van de nacht komen we aan bij Ascension. Als het weer, en vooral de deining, het toelaat, maken we nog voor het ontbijt een zodiactocht langs een belangrijke vogelrots. Zeker is dat de meesten van ons al bij het eerste ochtendgloren aan dek zullen staan.
Hendrik Jan Dijkerman
zo’n 100 kilometer ten zuidoosten van Ascension
8.47.255 Z, 13.31.654 W
Zelf mee met de Atlantic Odyssey? Kijk hier voor meer informatie.
Liever een vogelcruise met een zeer lage prijs? Kijk dan naar Biskaje Pelagic.
Of liever een vogelcruise dichterbij huis? Kijk dan naar de North Atlantic Odyssey.