De lange deining en golfslag die ons gisteren nogal parten speelde, hebben we verruild voor een ander nadeeltje: mist. We zitten vanaf vanochtend tot laat in de middag in de Antarctic Convergence, het gebied waar het koude water van Antarctica botst op het warmere water van het sub-antarctisch gebied. Op zich een prima plek om te zijn, want hier is veel voedsel te vinden en daarmee vaak veel vogels, walvissen en dolfijnen. Nadeel is dat er veel en vaak mist is. Soms is die mist erg dicht, dat viel vandaag gelukkig wel mee, het zicht was in het begin een meter of 200. Het gebrek aan wind was lastiger, want dat betekent dat de vogels minder vliegen.
Een zeer beperkte lijst dan ook voor de ochtend: een paar Blue Petrels, een Wenkbrauwalbatros, een Black-bellied Storm-Petrel, een Wilsons Stormvogeltje en weer een Light-mantled Sooty Albatross.
Na de lunch, die zoals elke dag weer uitstekend was, was de mist wat minder dicht en het zicht lag tegen de 500 meter. Ook kwam er iets meer wind en daarmee iets meer vogels: meer Blue Petrels, wat Cape Petrels (Kaapse Duiven), twee Grey-headed Albatrossen, twee Antarctic Terns, weer een Black-bellied Storm-Petrel en de tweede Light-mantled Sooty Albatross voor de dag.
Omdat het vrij rustig was vandaag, besloten we de walkie talkies even te testen. Vanuit mijn hut riep ik naar de mensen boven op het dek en de gesprekskwaliteit bleek perfect. Met walkie talkies kun je op verschillende plekken op het schip staan en op die manier vanuit elke hoek de vogels op het water in de gaten houden en tegelijkertijd elkaar op de hoogte houden.
Jammer genoeg heeft de andere groep van Nederlandse vogelaars die ook aan boord zijn er niet aan gedacht om deze apparaten ook mee te nemen, zodat we een deel ook gewoon met luide stem moeten doen.
Dat dat ook goed uit kan pakken bewees een enorme Vinvis die ik achter de boot boven zag komen. Hard riep ik naar de andere kant van het dek “Walvis!’ om ook de andere Nederlanders het dier te laten zien. De kapitein, die toevallig op de brug was, hoorde het ook, kwam even naar buiten om zelf te kijken en keerde de boot meteen om zodat we dichterbij het op één na grootse levende wezen op aarde konden komen. Hoewel de Vinvis lang onder bleef, kwam hij uiteindelijk toch weer boven en dat vlak naast de boot! De daarop volgende 10 minuten kwam hij meerdere keren boven om adem te halen en weer onder water te verdwijnen, voordat hij na een keer of 8 diep onder water dook om niet meer gezien te worden.
Het groepje Chinstrap Penguins dat vrijwel tegelijkertijd rond de boot zwom, kreeg in de euforie rond de Vinvis waarschijnlijk niet de aandacht die ze verdienden.
Morgen zien we deze soort waarschijnlijk in grote aantallen, hopelijk krijgen ze dan de juiste hoeveelheid aandacht.
Vanaf de Plancius, 62º24” Westerlengte, 62º09” Zuiderbreedte,
Pieter van der Luit
Zelf mee met de Atlantic Odyssey? Kijk hier voor meer informatie.
Liever een vogelcruise dichterbij huis? Kijk dan naar de North Atlantic Odyssey.
Of liever een vogelcruise met miljoenen vogels? Kijk dan naar Birding the Russian Far East.
Vorige blogentry – volgende blogentry